Al denken we al enkele jaren dat het wel eens de laatste reünie geweest zal zijn, waren er toch vandaag weer 21 Indieveteranen met echtgenote, kinderen of kleinkinderen aanwezig.
De mannen, waarvan de meeste rond de 95 jaar zijn, hebben er vaak een flinke reis voor over om deze- voor hen bijzondere- dag mee te maken.
De ontvangst zoals gewoonlijk met koffie en gebak was weer een goede start om gezellig met elkaar om de tafel te gaan.
Van de meeste eskadrons zijn er maar enkelen die de reis nog kunnen maken, maar eenmaal met sobats bij elkaar komen de verhalen weer snel.
Even na 12 uur verplaatsten we naar het Cavaleriemonument, waarvoor dankbaar gebruik werd gemaakt van de pendelbusjes.
Lkol (bd) Meino Jongma trad op als paradecommandant en na een korte uitleg van de ceremonie, liet hij de wnd RC Lkol Ben Doomernik intreden. Kort daarna begon het flink te regenen en het hield niet meer op. Maar ook deze Verkenners lieten zich niet uit het veld slaan. De waarnemend regimentscommandant heette iedereen van harte welkom in zijn speech.
Veteraan Gerard van der Lee hield een korte speech en ondergetekende las het volgende gedicht voor:
‘Eens waren jullie dichtbij, nu lijken jullie ver weg,
Jullie die onze dagen en onze wegen deelden.
Maar ergens zijn jullie dichterbij dan ooit.
Want in de stilte die jullie nu omgeeft, komt, als wij luisteren.
Meer dan ooit tot leven alles wat jullie ooit voor ons zijn geweest,
Alles wat jullie ooit tot ons hebben gezegd.
En zo blijven jullie in alles wat we ooit van jullie ervaren en begrepen hebben,
Onvergeten in herinnering met ons meegaan’.
Vervolgens werden de vele namen van de omgekomen sobats één voor één genoemd, gevolgd door een minuut stilte.
De krans werd gelegd door de heren Ausma en Velema.
Helaas deed de geluidsinstallatie het niet, waardoor het Wilhelmus niet kon klinken, maar het Boreellied werd uit volle borst gezongen.
Hierna konden allen langs de plaquettes defileren.
Er werden witte anjers uitgereikt aan de veteranen om bij hun ‘eigen’ plaquette te leggen. Ook familieleden legden bloemen.
Terug in de warme kantine met een borrel, een hapje en later de Blauwe Hap in het restaurant, deden de gesprekken weer gezellig terugkomen.
Dit alles maakte deze dag weer tot een bijzonder gebeuren.
Velen beloofden, ondanks hun hoge leeftijd, volgend jaar weer te komen. ‘Eens Huzaar, altijd Huzaar’. Boreel!
Carla de Vet
