Zoals bij velen in het geheugen gegrift is, is onze Regimentsgenoot korporaal 1 Ronald Groen op 3 november 2007 in Afghanistan omgekomen. Ronald reed na een opdracht met zijn eenheid in een pantservoertuig terug naar Kamp Holland, waar ze op een bermbom reden. Ronald overleed ter plekke en twee collega’s raakten gewond. Ronald werd overgebracht naar zijn familie in Nederland waar hij met beperkte militaire eer op de Gemeentelijke begraafplaats Norelbos te Epe is begraven.
De gemeente Epe heeft in 2023 besloten om het viaduct bij Epe (kruising A50 – N309) te vernoemen naar de omgekomen militair Korporaal der 1e klasse Ronald Groen. De vernoeming is vanavond, op 16 januari 2025, gevierd door de symbolische onthulling van het naambord tijdens een ceremonie in het gemeentehuis van Epe.
Hierbij was de familie van Ronald aanwezig alsmede de maten van de missie destijds, een vertegenwoordiging vanuit 43BVE, de eenheid van Ronald, en een vertegenwoordiging vanuit ons Regiment.
Burgemeester Tom Horn hield een mooie toespraak, gevolgd door de voorzitter van het Veteranenplatform, kol bd Niels ten Anscher. Als laatste volgde een toespraak van onze RC, kol Hans van Dalen.
De muzikale omlijsting werd ingevuld door het kwintet van de Fanfare Bereden Wapens.
Vernoemen bruggen en viaducten
In heel Nederland worden zo’n (spoor)bruggen/viaducten vernoemd naar omgekomen militairen. Om militairen – die in het recente verleden hun leven gaven voor de vrijheid – een naam en gezicht te geven. De naamgeving is tot stand gekomen in samenwerking tussen het Ministerie van Defensie, Ministerie van Infrastructuur en Waterstaat, het Veteranenplatform, en de gemeente Epe.
Toespraak van onze RC onthulling viaduct bord Ronald Groen – A50 Epe
“Geachte aanwezigen in het bijzonder de familieleden van Ronald Groen, Burgemeester en belangstellenden;
Ik ben kolonel Hans van Dalen, de regimentscommandant Huzaren van Boreel, het Regiment waarbij Ronald Groen diende. Ik heb de eer om namens, commandant Landstrijdkrachten, luitenant-generaal Swillens, enkele woorden tot u te richten.
Vandaag 16 januari vernoemen we hier in Epe het viaduct over de A50 naar korporaal Ronald Groen die op 3 november 2007 in Uruzgan sneuvelde. Het is een goed gebruik in Nederland om bruggen en viaducten te vernoemen naar beroemde Nederlanders, vaak op grond van hun belangrijke inzet voor Nederland. Het vernoemen van bruggen en viaducten naar omgekomen militairen onderstreept de grote inzet van militairen voor Nederland, een inzet waarvoor ze in sommige gevallen de hoogste prijs moesten betalen. Het blijven herinneren van gesneuvelde militairen is daarom belangrijk en door het vernoemen van dit viaduct blijft de naam van korporaal Ronald Groen genoemd worden als blijvend eerbetoon aan de bijzondere man en militair die hij was.
Maar voordat ik kort op Ronald inga, wil ik u meenemen naar 3 november 2007. Tegen het einde van de Operatie SPIN GHAR kreeg C/S 4.1 in de vroege ochtend van 3 november de opdracht om net ten zuiden van de Baluchi vallei met een PRT team te gaan peilen wat er leefde onder de bevolking. Op terugweg 3 november kwam het tot een noodlottig incident. Vier kilometer noord van PB Poentjak reed de voorop rijdende Fennek van C/S 4.1 op een IED. Dit was het E-voertuig, met korporaal Ronald Groen als bestuurder. Het was een gebied waar al veel verplaatsingen van de BG waren geweest. Ze volgden het laatste stuk een duidelijk nieuw spoor dat geen onderbrekingen had. Toch ging het mis. Ook de beide andere inzittenden van de Fennek hadden zware verwondingen.
Een paar getuigenverslagen uit het aankomende boek: In de Schaduw van de Hindu Kush – Het Regiment Huzaren van Boreel in Afghanistan:
“We reden over een drukplaat, waarmee een bom tot ontploffing kwam. Het volgende moment dat ik mij kan herinneren is dat ik wakker werd op de achterkant van onze voertuig. Ik had enorm veel pijn aan mijn hoofd, rug en benen. Door de drukgolf was ik uit het voertuig geslagen. Het feit dat ik geen gordel droeg heeft mijn leven gered.”
“Tot dan toe was SPIN GHAR juist goed verlopen….Het viel uiteindelijk allemaal mee en daarom heerste er een goed gevoel. Tot deze ongelooflijke explosie…. Ronald Groen sneuvelde, omdat hij waarschijnlijk op een overwatchlocatie op een oude, ingegraven IED reed. Deze ‘strike’ hakte er behoorlijk in. Het was echt een klote moment en ene domper op de hele operatie, maar absoluut onvergelijkbaar met het leed dat dit verlies bij de familie in Nederland veroorzaakte.”
“De operatie verliep goed en kende voor mij slechts één echt dieptepunt; de IED bij het verkenningspeloton van BG-4 waarbij korporaal Ronald Groen om het leven komt en twee van onze Boreel-collega’s gewond raken. De realiteit is echter hard en we moeten door.
“Terug op Hadrian black hole. In Tarin Kowt is regimentsgenoot Ronald Groen op IED gereden en om het leven gekomen. Twee man zijn er verder bij gewond geraakt. Jongens van ons hebben bij hem gezeten in de verkenningsopleiding.”
“Dit voorval hakte er ook bij ons goed in en wij werden, na een betrekkelijk rustige periode, weer met de neus op de feiten gedrukt van waar wij mee bezig waren en hoe het er aan toe kon gaan.”
Majoor Haran Gorrisen (destijds commandant 43BVE) beschrijft Ronald Groen:
“Ronald was een militair in hart en nieren. Op 15 november 2004 meldde Ronald zich bij het Schoolbataljon-Noord in Assen. Vervolgens ging hij op 22 mei 2005 naar 43 BVE. In dienstjaren was hij dus al een zeer ervaren militair. Eigenlijk was Ronald al veel eerder een militair. Als 14-jarige jongen stond Ronald al informatie te vragen aan de kazernepoorten in zijn omgeving. Al vroeg in zijn leven stond het militaire vak hoog op zijn verlanglijstje. In zijn schooltijd stemde Ronald dan ook alles af op het worden van militair. Gedrevenheid was zijn keurmerk. Ronald was een stille, stabiele en zeer betrouwbare vakman binnen 43 BVE. Een echte teamplayer met veel zorg voor zijn omgeving. Naast deze gedrevenheid stond hij ook bekend als goedlachs, vrolijk en beleefd. Een fijn en professioneel mens waarop je volledig kon vertrouwen. Trots op zijn vak, trots op zijn Fennek en trots op zijn eenheid. Ronald hoefde je niet te motiveren, hij was zelf motiverend. Hij stond hierbij als mens positief in het leven. Hij liet dat blijken door nooit echt boos te kunnen worden op iemand. Hij was trots op zijn werk als chauffeur en wilde doorgroeien naar schutter en daarna als commandant van een Fennek-peloton.
Hij had al zin om ritjes te gaan maken in zijn pas gekochte Seat Leon. “Lekker rondjes rijden met de muziek keihard aan”, “Dat is Green Stuff”, zoals hij dat noemde. Ronald werd door zijn eenheid ook “Greenie” genoemd, als vertaling van zijn achternaam. Muziek was echt een hobby van Ronald, hij zat dan op zijn bed in de slaapfab naar zijn favoriete nummers te luisteren van Jack Johnson, Acda&De Munnik of Guus Meeuwis. Naast muziek en autoracen, was vissen ook één van zijn grote hobby’s. Hij viste graag op karpers, maar wilde zelf nooit vis eten. Dat vond hij maar niets. Dol was hij op toetjes, maar die werden dan wel gegeten met een schone lepel. Dat was een speciaal trekje van hem, zoals zijn collega’s vertelden. Computerspelletjes was een andere hobby. De computerspelletjes voor na de terugkomst uit Uruzgan waren al besteld.
Naast gedreven militair was Ronald ook een gedreven familieman. Hij had een hechte band met zijn vader en moeder, maar zeker ook met zijn zus en zwager. Elke vrijdag na thuiskomst even langs zijn zus. Voor vertrek op zondag naar de kazerne weer even langs zijn zus. Dagelijks had hij contact met zijn moeder Wilma via de msn, want hij was trots op zijn ouders en zus. Dat vertelde hij regelmatig en vond het mooi dat zijn moeder een verzoek had gedaan bij de radio. Van zijn zus kreeg hij een mooi shirt met een foto van haar hond, die hing boven zijn bed met alle post die hij kreeg.
Met het vernoemen van dit viaduct bij Epe krijgt Ronald een permanente publieke herinneringsplek. Een blijvende verbintenis aan de mooie omgeving waar hij opgroeide. Op deze manier wordt nog eens extra onderstreept aan iedere Nederlander die onder dit viaduct rijdt, dat vrijheid niet vanzelfsprekend is. Iets wat we vandaag de dag helaas weer elke dag op het nieuws kunnen zien en horen. Om onze vrijheid en manier van leven te beschermen zijn er mensen nodig die voor die vrijheid durven vechten. Mensen zoals Ronald.
Het blijven noemen van de namen van de mensen die de hoogste prijs betaalden voor hun inzet is belangrijk. Je bent immers pas echt dood als je niet meer wordt herinnerd. Met zijn naam zichtbaar verbonden aan dit viaduct zal Nederland hem blijvend herinneren. Een blijvende herinnering aan een bijzonder mens, een bijzondere Boreel-verkenner en een bijzondere kameraad. Wij buigen in eerbied ons hoofd.
Dank u wel”
Artikel Algemeen Dagblad / De Gelderlander / de Stentor | TV Gelderland nieuws (07’28” tot 08’00”)
Foto’s: RegimentsOog
